Φέτος η ανάβαση έγινε από το
Οροπέδιο Ομαλού της Βιάννου που βρίσκεται σε υψόμετρο Το απομεσήμερο μεταφερθήκαμε στο χωριό της Κάτω Σύμης στην περιοχή της Βιάνου, ένα γραφικό χωριό με ανατριχιαστική, αιματοβαμμένη ιστορία από την περίοδο της Γερμανικής κατοχής.
Συνεχίσαμε μέχρι το γραφικό οροπέδιο του Μικρού Ομαλού ή της Βιάνου, ένα οροπέδιο
ακατοίκητο, ανέγγιχτο, ερημικό. ‘Μικρό’ μόνο κατ’ όνομα (για να ξεχωρίζει από
το ομώνυμο χανιώτικο οροπέδιο), αλλά πανέμορφο καθώς αλλάζει χίλια πρόσωπα ανάλογα
με τις εποχές και τις καιρικές συνθήκες. Άλλοτε καταπράσινο ή χιονοσκέπαστο, με μια μικρή αλπική λίμνη που δημιουργείται όταν λιώσουν τα χιόνια στις γύρω βουνοκορφές. Στο οροπέδιο αυτό βοσκούσε τα ζώα
του ο διάσημος ήρωας του Ιωάννη Κονδυλάκη, ο απολαυστικός Πατούχας, στο ομώνυμο
μυθιστόρημα του.
Η ανάβαση από τον Ομαλό είναι
η μια από τις 3 κλασικές διαδρομές μέχρι τον ‘Αφέντη’. Οι άλλες δυο είναι από
το ‘μητάτο του Τζιρή’ (υψόμετρο 1.720μ. σε 2-2.30 ώρες) και από το Οροπέδιο
Λιμνάκαρο (υψόμετρο 1.120μ. σε 4-5 ώρες). Η πιο εύκολη πορεία είναι από του ‘Τζιρή’,
η πιο δύσκολη από τον Ομαλό και η πιο μεγάλη από το Λιμνάκαρο.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στο
γραφικό οροπέδιο και νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφή. Η πορεία
είναι έντονα ανηφορική, το μονοπάτι δυσδιάκριτο και χρειάζεται προσοχή καθώς είναι
στρωμένο με μικρές και μεγάλες πέτρες που δυσκολεύουν το περπάτημα.
Αρχικά υπάρχει αραιή θαμνώδης
βλάστηση και εντυπωσιακοί πρίνοι που κατάφεραν να επιβιώσουν και να ψηλώσουν παρά
τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. ΄Οσο ανηφορίζουμε η βλάστηση αραιώνει και οι πέτρες
μοιάζουν να γίνονται περισσότερες μετά από κάθε μας βήμα… Από ψηλά αγναντεύουμε
το οροπέδιο του Μικρού Ομαλού, κουρνιασμένο ανάμεσα στα λασιθιώτικα βουνά, στο πιο όμορφο ορεινό τοπίο της Κρήτης. Συνεχίζουμε την δύσκολη ανάβαση
(τα πόδια όσων δεν είναι εξοικειωμένοι με περπάτημα στα βουνά σίγουρα ταλαιπωρούνται)
και από μακριά σαν ένας ακόμη βράχος της κορυφής ξεπροβάλει το μικρό ξωκλήσι. Το
τοπίο γύρω μας άδενδρο, άγριο και αφιλόξενο, καθώς μετά τα 1.600μ. δεν υπάρχει
καθόλου βλάστηση, παρά αναρίθμητες πέτρες και γκρίζα κοφτερά βράχια.
Μετά από 3 ώρες επίπονη ανάβαση
φτάνουμε επιτέλους στην κορυφή. Όλες σχεδόν οι εκκλησίες του Αφέντη Χριστού
βρίσκονται πάνω σε βουνοκορφές, γιατί βουνό σημαίνει ανύψωση, ανάταση και επαφή
με το Θεό. Στο μικρό ξωκλήσι κάθε χρόνο συρρέουν για τον εορτασμό
προσκυνητές από την επαρχία Βιάννου, την πόλη του Ηρακλείου, το οροπέδιο και το
νομό Λασιθίου. Πολλοί διανυκτερεύουν την παραμονή σε σκηνές και άλλοι ξεκινούν ανήμερα
ξημερώματα για να φτάσουν πριν την λειτουργία. Το απέριττο εκκλησάκι μοιάζει σαν να είναι κομμάτι του ίδιου του βουνού,
καθώς είναι χτισμένο με τις ίδιες πέτρες που αφθονούν τριγύρω και ένα μεγάλο μέρος
του είναι χωμένο μέσα στο βουνό. Στο σημείο αυτό υπήρχε σπήλαιο, που σύμφωνα με την μυθολογική παράδοση ήταν η κατοικία
του αρχηγού των Σαραντάπηχων. 
Ξεκουραστήκαμε στην
κορυφή με τον άνεμο να φυσά δυνατά και απολαύσαμε πανοραμικά την θέα σε
ολόκληρο το νησί: από Ηράκλειο, πεδιάδα Μεσσαράς και Χερσόνησο, μέχρι το
οροπέδιο Λασιθίου, τον 'Αγιο Νικόλαο και την Ιεράπετρα και από τα Λευκά ΄Ορη
και τον Ψηλορείτη μέχρι τα δυο πελάγη νότια και βόρεια του νησιού. Η οροσειρά της
Δίκτης μας περιβάλει ανυπότακτη και περήφανη, με τις ψηλές κορφές της και τις δυσπρόσιτες
βουνοπλαγιές να προκαλούν αθέλητα το δέος.
Στις 7:00 σήμανε η
καμπάνα και ο παπά Χρύσανθος ξεκίνησε τον εσπερινό. Έγινε και η ευλογία των
άρτων και αμέσως μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να προλάβουμε τη νύκτα. 
Μετά από 2.30 ώρες κατάβαση
φτάσαμε στο οροπέδιο και λίγο αργότερα στη Κάτω Σύμη για να φάμε τα
πεντανόστιμα Συμιακά φασολάκια (τα φασολάκια έχουν γίνει κάτι σαν ...τάμα για
την ομάδα). Κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι, έχοντας περπατήσει 8 χλμ, επιστρέψαμε στον Άγιο Νικόλαο, δυο
ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Ευχηθήκαμε να είμαστε καλά για να ξαναπάμε και του
χρόνου.
