ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ: ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ - ΦΑΡΟΣ ΑΦΟΡΕΣΜΕΝΟΥ

Το πρώτο φθινοπωρινό ολόγιομο φεγγάρι καλωσόρισαν φίλοι και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, στο ακρωτήρι του Αϊ Γιάννη ή Αφορεσμένου, την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020. 

Μοιραστήκαμε μια απογευματινή, κυκλική πεζοπορία με αφετηρία και τερματισμό στο αιολικό πάρκο. Θαυμάσαμε τη δύση του ήλιου από το θαλασσοδαρμένο ακρωτήρι του Αγίου Ιωάννη, επισκεφτήκαμε τον φάρο του Αφορεσμένου (ένα σημαντικό, αλλά παραγνωρισμένο κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας) και απολαύσαμε την πανοραμική θέα προς τον κόλπο της Ελούντας και την Σπιναλόγκα τυλιγμένα στο ασημένιο φως της πανσέληνου. 

Αργά το απόγευμα, με ζεστό καιρό και άπνοια (που δεν θύμιζε καθόλου τέλος του καλοκαιριού), ξεκινήσαμε από το κατάλευκο, απέριττο ξωκλήσι του Αϊ Γιάννη, που είναι χτισμένο στη θέση που άλλοτε βρισκόταν ομώνυμο μοναστήρι. Η περιοχή με ξεχωριστή άγρια ομορφιά, το τοπίο ανεμοδαρμένο και άδενδρο, αποκτά μια φουτουριστική πινελιά με τις πολυάριθμες ανεμογεννήτριες που ξεπροβάλλουν ανάμεσα από τα γκρίζα βράχια και τρίζοντας μονότονα, γυρίζουν ακούραστα με τη δύναμη του Αίολου, προσφέροντας μας πράσινη(;) ενέργεια.

Κατηφορίζουμε από στενό μονοπάτι και περνάμε κοντά από το γερμανικό πολυβολείο και τα ανοικτά τούνελ που χάσκουν ακόμα (θλιβερά κατάλοιπα από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο). Περπατούμε για λίγο κατηφορικά και κάνουμε μια σύντομη παράκαμψη ανηφορίζοντας αριστερά στη λοφοπλαγιά. Στο σημείο αυτό υπάρχουν μεγάλοι βράχοι, αρκετά ψηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας, σκεπασμένοι με απολιθωμένα όστρακα, μαρτυρώντας ένα εντελώς διαφορετικό ανάγλυφο της περιοχής. Επιστρέφουμε στο μονοπάτι, με την κλίση να γίνεται πιο απότομη και αγναντεύουμε από ψηλά το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

Ακολουθούμε το στενό και απόκρημνο μονοπάτι, που ξεδιπλώνεται αρκετά μέτρα πάνω από την αφρισμένη θάλασσα και περνάμε πάνω από τον μικρό απάνεμο κόλπο της "Χωματίστρας", καταφύγιο των ψαράδων της περιοχής. Συνεχίζουμε ακροβατώντας πάνω στο παλιό, παραλιακό μονοπάτι και περνάμε κάτω από την "Βίγλα", που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Η βίγλα του Ακρωτηρίου είναι ένας ερειπωμένος, πέτρινος πύργος, που συμμετείχε στο παγκρήτιο δίκτυο των 55 παράκτιων σκοπιών, που  έστελναν οπτικά σήματα την περίοδο της ενετοκρατίας.

 ΒΙΓΛΑ  ΑΦΟΡΕΣΜΕΝΟΥ

 

Ακολουθούμε το στενό, πετρώδες μονοπάτι που ξεδιπλώνεται κατά μήκος της ακτογραμμής, με την άγρια ομορφιά του τοπίου να εντυπωσιάζει, καθώς έχουμε από τα αριστερά μας γκρίζα γυμνά βράχια που η αλμύρα και ο αέρας έχουν σμιλέψει σε αλλόκοτα σχήματα και από τα δεξιά μας την σκουρογάλανη θάλασσα. Από μακριά διακρίνουμε τον έρημο παλιό φάρο, χτισμένο στη ‘μύτη’ του ακρωτήριου που σαν μυτερό βέλος χώνεται μέσα στη θάλασσα.

 

Ο φάρος του Αφορεσμένου κατασκευάστηκε το 1864 από την Γαλλική Εταιρεία Φάρων και εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1912-13 μετά την λήξη των Βαλκανικών Πολέμων. Το ύψος του πύργου του είναι 9μ και το εστιακό του ύψος είναι 49μ. 

Θεωρείται από τα σημαντικά, νεότερα μνημεία της περιοχής, παρότι είναι παραδομένος στην εγκατάλειψη. Σήμερα ο φάρος είναι πλήρως εγκαταλελειμμένος και ο φανός που άλλοτε χαιρετούσε τα διερχόμενα πλοία, έχει αφαιρεθεί από την κορυφή του πύργου και έχει τοποθετηθεί σε ένα βράχο λίγο ψηλότερα. Πριν από μερικά χρόνια το σκέπαστρο της οροφής παρασύρθηκε από τους ισχυρούς ανέμους που φυσούν συνήθως στην περιοχή και έτσι ο φάρος είναι τώρα περισσότερο εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες. Ο Δήμος Αγίου Νικολάου έχει κάνει προσπάθειες να αναστηλωθεί και να σωθεί από την ολοκληρωτική καταστροφή ο ιδιαίτερης αισθητικής και σπάνιας αρχιτεκτονικής φάρος (το 2016 ο σύλλογος μας συμμετείχε σε σχετική δράση), αλλά δυστυχώς η κατάσταση του φάρου εξακολουθεί να είναι απογοητευτική, αν και ο φάρος έχει χαρακτηριστεί επίσημα διατηρητέο μνημείο… Το μόνο που αντέχει στη φθορά του χρόνου και στην παραμέληση είναι η περίτεχνη πέτρινη κυκλική σκάλα που οδηγεί στην κορυφή. Εντυπωσιακή κατασκευή, με σκαλοπάτια από μονοκόμματη πελεκημένη πέτρα, που φέρουν σπονδύλους οι οποίοι με την τοποθέτηση τους δημιουργούν ταυτόχρονα τον στύλο στήριξης του πύργου και σκαλοπάτια που προεξέχουν. Ο …θαρραλέος επισκέπτης μπορεί να σκαρφαλώσει στην πέτρινη στριφογυριστή σκάλα και να βγει από την στενή καταπακτή στην θαλασσοδαρμένη κορυφή του φάρου. Από εκεί ψηλά μπορεί να  ατενίσει την απεραντοσύνη και να νιώσει τον αέρα και την αλμύρα της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

Τριγυρνούμε γύρω από το φάρο, διαπιστώνοντας με πίκρα πόσο σκληρός είναι ο χρόνος στον αφημένο στην τύχη του φάρο… Ο ήλιος που βαδίζει γοργά προς τη δύση μεταλλάσσει το τοπίο γύρω μας χρωματίζοντας την άγρια ομορφιά του με τις ρόδινες αποχρώσεις του δειλινού. Η θάλασσα αλλάζει χρώμα και οι ορεινοί όγκοι σκουραίνουν και μοιάζουν να χάνουν κάτι από τη σκληράδα τους. Προσπαθούμε με φωτογραφίες να ‘φυλακίσουμε’ τη μεγαλοσύνη της δύσης και πριν σκοτεινιάζει παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής από το ίδιο μονοπάτι.

Απολαμβάνουμε το υπερθέαμα του ‘κόρφου’ της Ελούντας από ψηλά, φωτισμένο από τις ασημένιες ανταύγειες της σελήνης, από τον χώρο του αιολικού πάρκου και από τον δρόμο Βρουχά - Πλάκας. Αλησμόνητες εικόνες, με το ξακουστό νησάκι της Σπιναλόγκα να ξεχωρίζει σε πρώτο πλάνο με τα τείχη και τα κτίρια του, κυκλωμένο από τον σκοτεινό όγκο της χερσονήσου της Κολοκύθας, ενώ στο βάθος διακρίνονται φωταγωγημένα τα παραθαλάσσια ξενοδοχειακά θέρετρα της Ελούντας.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

H ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ