Την Κυριακή 30 Μαΐου 2021, τελευταία Κυριακή της φετινής άνοιξης, περισσότεροι από 80 πεζοπόροι του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και του Φυσιολατρικού Ορειβατικού Συλλόγου Σητείας, μαζί με συνοδοιπόρους από την Ιεράπετρα, περπάτησαν σ’ ένα από τα πιο όμορφα φαράγγια της ανατολικής Κρήτης.
Το φαράγγι του Ορεινού, έχει μήκος 6,5χλμ και ονομάζεται επίσης "φαράγγι Κόκκινων Πεταλούδων", καθώς παλιότερα την περίοδο της άνοιξης υπήρχαν πολυάριθμες πεταλούδες, που ξεπετάγονταν μέσα από τους θάμνους και τα λουλούδια, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα. Όμως μετά την πυρκαγιά του 1993, που κατέκαψε το μεγαλύτερο μέρος του πευκοδάσους, ο αριθμός των πεταλούδων έχει δυστυχώς μειωθεί σημαντικά.
Το φαράγγι μπορούμε να το χωρίσουμε σε τρία τμήματα καθώς το κατεβαίνουμε:
- το πρώτο ξεκινά λίγο μετά το χωριό από το σημείο που βρίσκονται οι καταρράκτες
- το δεύτερο είναι κυρίως βραχώδες με περάσματα και ανεβοκατεβάσματα στην κοίτη του ποταμού
- και το τελευταίο ξεκινά από καλλιεργημένη ορεινή περιοχή, που στο τελευταίο τμήμα της μετατρέπεται σε πευκοδάσος και καταλήγει στο αλσάκι του Κουτσουρά.
Αποβιβαστήκαμε, σμίξαμε με τους συνοδοιπόρους που μας περίμεναν και κατευθυνθήκαμε προς τον μεγάλο καταρράκτη, που βρίσκεται ψηλά, στο ξεκίνημα της διαδρομής. Μετά από σύντομο περπάτημα σε χωματόδρομο, ακολουθήσαμε κατηφορικό μονοπάτι, ακολουθώντας πορεία αντίθετη με το ρεύμα του ποταμού. Σύντομα ακούσαμε τον κελαριστό ήχο του νερού, που δυνάμωνε όσο πλησιάζαμε στον καταρράκτη. Εντυπωσιακό δημιούργημα της φύσης, με το νερό να κατρακυλά με ορμή από ψηλά, πάνω από θεόρατα κάθετα βράχια, σκεπασμένα με πρασινάδες και φυλλωσιές. Φωτογραφηθήκαμε μπροστά στην πράσινη λιμνούλα που σχηματίζεται από την πτώση του νερού και επιστρέψαμε πίσω, με στόχο να κατεβούμε το φαράγγι. Ακολουθούμε το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι που μας οδηγεί άλλοτε ψηλά στα πρανή και άλλοτε στην κοίτη του φαραγγιού. Πολύ συχνά διασχίζουμε το ποτάμι που κυλά στην κοίτη, πατώντας πάνω σε βυθισμένες πέτρες.
Το τοπίο γύρω μας είναι μαγευτικό! Σε όλη την διαδρομή υπάρχουν διάσπαρτοι μικροί καταρράκτες και λιμνούλες, ενώ τον κελαριστό ήχο του νερού συναγωνίζονται πουλιά με το κελάδισμα τους. Το πράσινο πυκνό και χαρακτηριστικό της ανατολικής Κρήτης: αρωματικοί θάμνοι, θυμάρι, φασκόμηλα, ρίγανη, σκορπούν τα αρώματα τους, ενώ ψηλά στις πλαγιές τα πεύκα προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα στα βράχια.
Συνεχίζουμε μέχρι το ξωκλήσι του Αφέντη Χριστού και κάνουμε διάλειμμα στον προαύλιο χώρο, κάτω από πανύψηλα πεύκα. Το ανακαινισμένο εκκλησάκι βρίσκεται στη θέση ναού του 4ου -7ου αιώνα και όπως μας πληροφορεί επιγραφή στη θέση αυτή σταμάτησε ο βυζαντινός στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς το 961μ.Χ.
Συνεχίζουμε πάντα από κατηφορικό, χαλικοστρωμένο μονοπάτι, που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή στην κατάβαση, καθώς το χαλίκι είναι ολισθηρό και συχνά πρέπει να παρακάμψουμε ριζωμένα βράχια. Καθώς κατηφορίζουμε, η βλάστηση αλλάζει, με τις φουντωτές πικροδάφνες γεμάτες ρόδινα λουλούδια να εντυπωσιάζουν. Διασχίζουμε το πολύ στενό ‘γεφύρι’ που κόβει κάθετα το φαράγγι και προσφέρεται για άσκηση ισορροπίας καθώς νιώθεις να αιωρείσαι στο κενό όταν το διασχίζεις.
Συνεχίζουμε μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου, χτισμένο με τον απέριττο παραδοσιακό τρόπο στη μέση μιας λουλουδιασμένης αυλής. Σταματούμε για να δροσιστούμε στην πέτρινη βρύση, καθώς όσο πλησιάζει το μεσημέρι η μέρα είναι αρκετά ζεστή, παρά τον συννεφιασμένο ουρανό και τις ελάχιστες ψιχάλες βροχής όταν ξεκινήσαμε το πρωί.
Προχωρούμε παράλληλα με τον τσιμεντένιο καταπότι, που σε αλλοτινούς καιρούς μετέφερε το νερό στις καλλιέργειες στα πεδινά. Η βλάστηση έχει συμπληρωθεί με λυγαριές και πυκνά καλάμια, ενώ συχνά συναντούμε στα ισιώματα καλλιεργημένα χωράφια φυτεμένα με λιόδεντρα.
΄Οσο προχωρούμε χαμηλότερα το νερό λιγοστεύει και μια ώρα πριν την έξοδο εξαφανίζεται ακολουθώντας τις υπόγειες διαδρομές του. Κατεβαίνουμε την ξύλινα σκάλα, που βρίσκεται κρεμασμένη πάνω σε ένα ψηλό κάθετο βράχο, με την αναπόφευκτη καθυστέρηση καθώς πρέπει να κατεβούμε προσεκτικά ένας-ένας, τηρώντας και τις αποστάσεις ασφαλείας λόγω κορονοϊού.
Στο σημείο αυτό υπάρχουν τρεις καταρράκτες που συνθέτουν ένα ονειρεμένο σκηνικό, δυστυχώς όμως φέτος στέρεψαν νωρίς, αφήνοντας μονάχα τα σημάδια τους πάνω στα βράχια. Περνάμε ανάμεσα από πυκνά καλάμια, αγναντεύοντας τα πρανή του φαραγγιού που τώρα έχουν χαμηλώσει και φιλοξενούν μικρά, σκοτεινά σπήλαια. Καθώς πλησιάζουμε προς την έξοδο, τα φαράγγι πλαταίνει και ακολουθώντας φαρδύ χωματόδρομο σύντομα βαδίζουμε στο δασάκι του Κουτσουρά, κάτω από ψηλά, σκιερά πεύκα.
Κάνουμε στάση κάτω από τα πεύκα στον όμορφα διαμορφωμένο χώρο αναψυχής, μέχρι να συγκεντρωθεί η ομάδα και στη συνέχεια επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο με κατεύθυνση την υπέροχη θάλασσα του Νότου. Απολαμβάνουμε μπάνιο στην εξαιρετική παραλία με το σκουρόχρωμο, ψιλό βοτσαλάκι και τα πεντακάθαρα νερά και ανανεωμένοι παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Σε 4 ώρες διανύσαμε λίγο περισσότερο από 7 χλμ απολαμβάνοντας τις κρυφές ομορφιές που δύσκολα μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει το νησί μας.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Θανάσης Κολοτούρος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος, Θανάσης Κολοτούρος
ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ
