Στην κορυφή
‘Τσίβη’ της Δίκτης ανηφόρισε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021. Μοιραστήκαμε μια 5ωρη απαιτητική πεζοπορία και απολαύσαμε
την μοναδική θέα από τα 1.664μ, ακολουθώντας διαδρομή με αφετηρία και τερματισμό
στη θέση ‘Δάμακας’ στο οροπέδιο Καθαρού.
Νωρίς το πρωί της Κυριακής, με φθινοπωρινό καιρό, πήραμε τον δρόμο που οδηγεί από το κεφαλοχώρι της Κριστάς προς το οροπέδιο Καθαρού. Ξεκινήσαμε την πεζοπορία ακολουθώντας το φιδογυριστό μονοπάτι που ξεκινά κοντά στην άσφαλτο, με θέα προς την πόλη του Αγίου Νικολάου και τις τριγύρω λοφοπλαγιές.
Επιλέγουμε την πιο ‘περπατημένη’ διαδρομή προς την κορυφή, ακολουθώντας Β.Δ κατεύθυνση. Βαδίζουμε αρχικά πάνω στο παλιό μονοπάτι, που σε αλλοτινούς καιρούς ήταν η οδική αρτηρία που ένωνε το οροπέδιο Καθαρού με τις Τάπες. Περπατάμε ανάμεσα σε πρίνους, σφεντάμια και αζίλακες που σχηματίζουν ένα μικρό δάσος, απόληξη του κυπαρισσόδασους που ξεκινά λίγο χαμηλότερα, ενώ τα πρώτα φθινοπωριάτικα αγριολούλουδα ξετρυπώνουν δειλά ανάμεσα σε πέτρες και ξερά αγριόχορτα. Διασχίζουμε την ανατολική πλαγιά του βουνού, ακολουθώντας μονοπάτι με ήπια υψομετρική διαφορά, για μισή ώρα περίπου.
Αφήνουμε πίσω μας την καταπράσινη ρεματιά και φτάνουμε στην στάνη-μιτάτο του Μπρόκου. Το εγκαταλειμμένο πετρόκτιστο κτίσμα, χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, παραμένει απομεινάρι της αγροτοκτηνοτροφικής εκμετάλλευσης της περιοχής σε περασμένες δεκαετίες. Κάνουμε μια πρώτη στάση για ξεκούραση, καθώς το μονοπάτι σταματά εδώ και η διαδρομή προς την κορυφή είναι πιο δύσκολη, με απότομη ανηφορική κλίση.
Για 45 λεπτά περίπου σκαρφαλώνουμε στο πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, χωρίς ευδιάκριτο μονοπάτι, πάνω σε ανώμαλο έδαφος, με τις πέτρες να κυλούν κάτω από τα πόδια μας και να δυσκολεύουν το βάδισμα μας. Ακολουθούμε ελεύθερη πορεία, ανάμεσα σε πανύψηλους και με εντυπωσιακά σχήματα πρίνους και σταματούμε για λίγες ανάσες στο πρώτο επίπεδο έδαφος που συναντούμε. Από το σημείο αυτό και μέχρι την κορυφή ανηφορικά τμήματα της λοφοπλαγιάς εναλλάσσονται με στενά επίπεδα κομμάτια. ΄Οσο ανεβαίνουμε ψηλότερα οι πρίνοι λιγοστεύουν, παραχωρώντας την θέση τους σε ρείκια και θυμάρια. Σύντομα ακόμη και οι ξεραμένοι από τις καλοκαιρινές ζέστες θάμνοι εξαφανίζονται. Το ορεινό τοπίο που μας περιβάλλει είναι άδενδρο, αφιλόξενο, άγριο. Μόνο πέτρες και βράχια σμιλευμένα από τον αέρα και τα χιόνια σκεπάζουν την βουνοπλαγιά. Μέχρι την κορυφή το βουνό "φαλακραίνει", δικαιολογώντας την ονομασία του (τσιβή=φαλακρή, γυμνή, χωρίς δένδρα και βλάστηση). Αντικρίζουμε ήδη την κορυφή σκεπασμένη με πυκνά σύννεφα. Μετά από συνεχή ανηφορική πορεία δύο περίπου ωρών κατακτούμε την κορυφή και με μεγάλη χαρά διαπιστώνουμε ότι τα σύννεφα έχουν απρόσμενα σκορπίσει.
Η κορυφή
‘Τσίβη’ (1.664μ) είναι η έκτη σε υψομετρική σειρά κορυφή της Δίκτης μετά τις
κορυφές Σπαθί, Αφέντης Χριστός, Λάζαρος, Ψαρή Μαδάρα και Σκαφιδαρά. Βρίσκεται
λιγότερο από 500μ χαμηλότερα από την ψηλότερη κορυφή (Σπαθί 2.148μ), ανατολικά του οροπεδίου
Λασιθίου και βόρεια του οροπεδίου Καθαρού και δεσπόζει πάνω από τον Άγιο
Νικόλαο. Από την κουφή η θέα είναι εντυπωσιακή: προς τα ανατολικά Άγιος
Νικόλαος, κόλπος Μιραμπέλλου, Σητειακά βουνά, προς τα δυτικά οροπέδιο
Λασιθίου και Ψηλορείτης, βόρεια και νότια τα δυο πέλαγα της Κρήτης. Όταν η ατμόσφαιρα είναι διαυγής διακρίνονται ακόμη και οι ακατοίκητες
νησίδες 'Διονυσάδες' (ανοικτά της
Σητείας) και η Κάρπαθος!
Χαλαρώνουμε μετά την κουραστική ανάβαση, θαυμάζοντας την άγρια ομορφιά του βουνίσιου τοπίου και απολαμβάνουμε την ανεμπόδιστη θέα προς το βόρειο και το νότιο Κρητικό πέλαγος και προς τα οροπέδια Καθαρού και Λασιθίου. Η ματιά μας πλανιέται αχόρταγα, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της Κρήτης απλώνεται κάτω από τα πόδια μας. Σύμμαχος μας και οι ιδανικές καιρικές συνθήκες, που μας επιτρέπουν να μείνουμε αρκετή ώρα στην -συνήθως ανεμοδαρμένη- κορυφή και να απολαύσουμε το μοναδικό υπερθέαμα που καμιά φωτογραφία δεν καταφέρνει να αποτυπώσει.
Γεμάτοι όμορφες εικόνες και με την ικανοποίηση που χαρίζει η κατάκτηση κάθε στόχου, ξεκινάμε για την επιστροφή ακολουθώντας την ίδια πορεία μέχρι την αφετηρία. Στην διαδρομή μας συντροφεύουν τα κουδούνια από τα αιγοπρόβατα που βόσκουν σκορπισμένα στις γύρω βουνοπλαγιές. Ξεχωρίζουμε ένα νεογέννητο, μαύρο αρνάκι, μόλις 2-3 ημερών, σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα βράχο. Μοιάζει κατατρομαγμένο, καθώς έχει χάσει την μάνα του και δεν αντιδρά σε καμμιά μας προσπάθεια να το βοηθήσουμε.
Συνεχίζουμε την πορεία επιστροφής στο γνώριμο ορεινό τοπίο. Συχνά σταματούμε να θαυμάσουμε τα φθινοπωρινά αγριολούλουδα, που έχουν ήδη ξεπεταχτεί μετά τις τελευταίες βροχές. Ξεχωρίζουμε ανάμεσα τους το κρητικό κολχικό (Colchicum Cretense) ένα σπάνιο ενδημικό είδος της Κρήτης.
Καταλήγουμε στην αφετηρία μετά από 5 ώρες, έχοντας διανύσει 7,5χλμ πάνω στα λασιθιώτικα βουνά, καλύπτοντας υψομετρική διαφορά ανάβασης/κατάβασης 629μ.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Λεωνίδας Κλώντζας
ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
