Την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021 συναντηθήκαμε 17 τολμηροί ορειβάτες από δύο συλλόγους του Νομού Λασιθίου, τον Φ.ΟΡ.Σ. Σητείας και τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, στην πλατεία των Έξω Μουλιανών, όπως είχε προαναγγελθεί, για την ανάβαση στην κορυφή της Μεγάλης Μούρης. Μόνο που ο καιρός είχε άλλα σχέδια. Και με την άφιξή μας στην πλατεία του χωριού ξέσπασε μία δυνατή χειμερινή μπόρα.
Η ανάβαση στην κορυφή φάνταζε αδύνατη, όμως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον επίδοξο ορειβάτη, ειδικά όταν έχει ήδη σηκωθεί, ετοιμαστεί και περιμένει με τον εξοπλισμό του, να κατακτήσει νέα απάτητα τοπία. Ομόφωνα λοιπόν αποφασίστηκε να συνεχίσουμε με κατεύθυνση προς τα ανατολικά, όπου φαινόταν ο καιρός να ξανοίγει προς αναζήτηση νέου χώρου πεζοπορίας.
Αφού περάσαμε τη Σητεία, την οποία βρήκαμε ενθαρρυντικά λουσμένη στο φως, συνεχίσαμε λίγο ακόμα με κατεύθυνση προς τα ανατολικά, στρίψαμε δεξιά σε αγροτικό δρόμο και σταματήσαμε δίπλα στο πυρηνελαιουργείο στην περιοχή Γλυκά Νερά Σητείας. Ανηφορήσαμε αρκετή ώρα από χωματόδρομο περνώντας ανάμεσα από λιβάδια με έριγγες (ρείκια) και αγκίσαρους (λαδανιές), αλλά και χαμηλούς κέδρους, με το χώμα νοτισμένο ακόμα από την πρωινή βροχή κι ο καιρός ολοένα και πιο γλυκός: ηλιοφάνεια και λίγο βοριαδάκι.
Γρήγορα το ανηφορικό μονοπάτι μάς πέρασε από εντυπωσιακά πετρώματα, ψαμμόλιθους, όπως μας πληροφόρησε ο συνοδοιπόρος μας, Χρήστος, ένα είδος πετρωμένου άμμου, άρα μαλακό στην υφή κι εύπλαστο, στο οποίο ο δυνατός άνεμος της περιοχής είχε σμιλέψει απίστευτους σχηματισμούς.
Στο δρόμο μας παλιοί ξεχασμένοι τράφοι από ξερολιθιές και ερείπια παλιών ποιμνιοστασίων έδειχναν ότι η περιοχή στο παρελθόν είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες. Σήμερα δυστυχώς το τοπίο αυτό έχει υποβαθμιστεί καθώς στη θέση «Μούμιες» συναντήσαμε τα ΧΥΤΑ Σητείας. Φανταζόμαστε ότι η εγκατάλειψη του χώρου και η έλλειψη καλλιεργειών κι ανθρώπινης παρουσίας θα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εναπόθεση των σκουπιδιών εδώ, όπου κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται. Κρίμα για το εντυπωσιακό τοπίο πάντως, που έχει γεμίσει απορρίμματα κι εκτός του περιφραγμένου χώρου, καθώς ο δυνατός άνεμος δε γνωρίζει σύνορα. Από τη θέση αυτή βλέπει κανείς το βόρειο κρητικό πέλαγος τον οικισμό του ΣΟΕ και την παραλία του Ανάλουκα, αλλά και το καμπαναριό της Μονής Τοπλού στο βάθος.
Όσο ανηφορίζουμε αλλάζει η χλωρίδα. Τώρα περνάμε από λιβάδια με σχίνα, αγκαραθιές και αχινοπόδια. Μικρά λουλουδάκια, κρόκοι και κολχικά, ξετρυπώνουν ανάμεσα στους θάμνους, ενώ και οι ορχιδέες της περιοχής έχουν ξεμυτίσει -μόνο τα φυτά, τα λουλούδια τους θ’ αργήσουν ακόμα… Εντύπωση μας κάνει το εντυπωσιακό βαθύ μωβ χώμα, που πατάμε, μάλλον από μωβ φυλλίτη, αρκετά συνηθισμένο στην περιοχή.
Μετά από δύο περίπου ώρες πορείας φτάνουμε στο όρος Μόδι, που με την μυτερή κορυφή του δεσπόζει στην περιοχή. Από ώρα έχουμε εγκαταλείψει δρόμους και μονοπάτια κι αναρριχούμαστε ελεύθερα ανάμεσα στους θάμνους, όμως η ανάβαση ως την κορφή σίγουρα δοκιμάζει τις αντοχές μας, αφού πρέπει κανείς να ελίσσεται ανάμεσα στα σχίνα, για να βρει δίοδο να ανέβει.
Τελικά τα καταφέρνουμε και βέβαια η θέα, όπως σε κάθε κορυφή, μας ανταμείβει: ΒΔ η πόλη της Σητείας και ΒΑ το Κάβο Σίδερο, το Κυριαμάδι, στο βάθος οι Διονυσάδες και πιο μακριά η Κάσος. Ανατολικότερα το Παλαίκαστρο με τις νησίδες Ελάσσα και Γκράντες και οι γνωστές παραλίες του Κουρεμένου και της Χιόνας. ΝΑ οι συνταξιδιώτες μας Σητειακοί μας συστήνουν τον Τραόσταλο, κορυφή πάνω από την Κάτω Ζάκρο, ενώ ΝΔ οι κορυφές των δυτικών σητειακών βουνών, ανάμεσά τους και η Μεγάλη Μούρη, ο προορισμός της ημέρας, είναι ακόμα χωσμένες σε βαθύ σύννεφο. Στους πρόποδες του Μοδίου απλώνεται η περιοχή της Ξηρολίμνης, όπου έχουν ‘φυτευτεί’ αρκετές ανεμογεννήτριες.
Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Θανάση Κολοτούρο που με την ευελιξία του έσωσε τη μέρα. Χαρήκαμε και τη συμπόρευση με τους περιπατητές από τον Φ.ΟΡ.Σ.Σ. κι ευχόμαστε να ξαναβρεθούμε σύντομα στα βουνά μας.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Θανάσης Κολοτούρος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος,
ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΗΣ:
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
