Το κοινωνικό γεγονός του καλοκαιριού
για μας τους ορειβάτες ήταν σίγουρα η απογευματινή
ανάβαση της 9ης Αυγούστου 2025 στον Ψηλορείτη με την
ευκαιρίατης Πανσέληνου του Οξύρρυγχου.
Ήταν μια ιδέα του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου
στην οποία συμμετείχαν ενεργά ο ΕΟΣ
Μοιρών κι ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, καθώς και ομάδες από ΕΟΣ
Ρεθύμνου και ΕΟΣ Χανίων με στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων των ορειβατών Κρήτης. Μια «συνάντηση κορυφής» λοιπόν, που ελπίζουμε όλοι ότι ….ήρθε για να μείνει!
Στο κάλεσμα του ΕΟΣ Ηρακλείου για αντάμωμα στον Ψηλορείτη με Πανσέληνο ανταποκρίθηκαν ΕΟΣ Μοιρών κι Ορειβατικός Αγίου Νικολάου με πλήρεις αποστολές κι ΕΟΣ Ρεθύμνου, Χανίων με αντιπροσωπευτικές. Ήρθαν κι από Ορειβατική - Αναρριχητική Λέσχη Θεσσαλονίκης!!! Μια εκδήλωση, που όλοι ευχηθήκαμε να γίνει θεσμός. Ο Ψηλορείτης στα 2.456 είναι η στέγη της Κρήτης και στο κέντρο του νησιού! Μαζεύτηκαν γύρω στους 100 ορειβάτες άσχετα με το πόσοι φαίνονται στην ομαδική, καθώς πολλοί χάζευαν το ηλιοβασίλεμα!
Βίντεο με πανοραμική λήψη από τον Γιώργο Κοκκίνη: ΕΔΩ:
Η ομάδα μας (συνολικά 25 άτομα) ξεκίνησε
στις δύο το μεσημέριαπό τον Άγιο Νικόλαο. Με μια μαραθώνια οδική διάσχιση πρώτα
της παράκτιας ζώνης κι έπειτα του εσωτερικού, της «βαθιάς» Κρήτης, περνώντας
διαδοχικά από κτηνοτροφικά χωριά, γνωστά τόσο για τους σωστούς όσο και για τους
λάθος λόγους: Γωνιές, Ανώγεια, Ζωνιανά, Κράνα, Λιβάδια. Και στη συνέχεια από
στενό ανηφορικό επαρχιακό δρόμο δίπλα από κοπάδια πρόβατα και παλιά μητάτα ως
το ορειβατικό καταφύγιο του Πολιτιστικού
Συλλόγου Λιβαδίων στο Λάκκο του Μυγερού (1.560μ.), απ’ όπου ξεκινάει το πιο
σύντομο μονοπάτι για την ψηλότερη κορυφή της Κρήτης, τον Τίμιο Σταυρό του
Ψηλορείτη στα 2.456 μέτρα. Εδώ βρίσκουμε τον
Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, που έχει ήδη φτάσει με λεωφορείο κι ομάδες πεζοπόρων που
ήρθαν με ΙΧ. Αγκαλιές, φιλιά και εγκάρδιοι χαιρετισμοί!!!
Η διαδρομή ως τον Λάκκο Μυγερού, αφετηρία της διαδρομής περνά από τα κτηνοτροφικά χωριά της επαρχίας Μυλοποτάμου, της 'βαθιάς' Κρήτης!
Έναρξη πεζοπορίας από τον Λάκκο του Μυγερού (πάνω αριστερά) στα 1.560 μέτρα.
Η ανάβαση
Το ανέβασμα θα αρχίσει λίγο μετά τις
5 το απόγευμα. Η μέρα είναι ζεστή και, σε αντίθεση με τα παράλια, εδώ επικρατεί
άπνοια, που δυσχεραίνει πολύ την απότομη, σχεδόν κάθετη, ανάβαση ειδικά τις
πρώτες δυο ώρες. Το μονοπάτι είναι καθαρό, σε πολλά σημεία του στρωμένο με
πλάκες, πολύ καλά σηματοδοτημένο, δε γίνεται να το χάσεις, εξάλλου έχεις οπτική
επαφή με τους συνορειβάτες σου σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάβασης. Έτσι
δε χρειάζεται πίεση, ο καθένας ακολουθεί τον ρυθμό του. Έτσι κι αλλιώς σε 2-3
ώρες θα είμαστε πάνω κι έχουμε χρόνο για τη δύση του ηλίου.
Η κάθετη ανάβαση των τριών ωρών, αν και από μονοπάτι, είναι πολύ κουραστική
Ειδικά με τη ζέστη (29ο C, ασυνήθιστα για Ψηλορείτη) η ανάβαση ζορίζει περισότερο, κάτι που δεν πτοεί την ομάδα. Τερματίσαμε όλοι με τον ρυθμό του ο καθένας και μπράβο μας!
Θέα στον Λάκκο (όνομα και πράγμα) του Μυγερού και τις γύρω κορφές, από ψηλά
Φωτογραφιάρα της Μαρίας από την ανάβαση!
Στο τέλος η ανάβαση 'μαλακώνει' καθώς τραβερσάρουμε οριζόντια τις κορφές του Ψηλορείτη και φαίνεται πίσω στην πιο ψηλή κορφή το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, να σε οδηγεί.
Κοντοσημώνουμε!
Φαίνονται οι πρώτοι ορειβάτες να έχουν φτάσει στο εκκλησάκι!
Στην κορυφή Τίμιος Σταυρός στα 2.456 μέτρα
Στην κορυφή αρχίζει δεύτερος γύρος
καλωσορίσματος: σχεδόν ταυτόχρονα με εμάς φτάνουν
απ’ τα νότια ο Ε.Ο.Σ. Μοιρών με ανάβαση απ’ τη Λοχριά, μια ομάδα του ΕΟΣ
Ρεθύμνου, που έρχονται απ’ το καταφύγιό τους στον Τουμπωτό Πρίνο και θα
διανυκτερεύσουν εδώ περιμένοντας τους υπόλοιπους, που θα φτάσουν ξημερώματα να
δουν την ανατολή. Τα παιδιά από τις Μοίρες –πάντα πιο παραδοσιακοί- θα ανάψουν τα
κεριά, θα θυμιάσουν και θα μοιράσουν άρτο, «είναι τάμα», λένε!
Εκκλησάκι Τιμίου Σταυρού φτιαγμένο με την τεχνική του Μητάτου
Εικόνα απ' το εσωτερικό του
Όπου ευσεβείς ορειβάτες έχουν ανάψει κεράκια!
Μεγάλη ουρά για τις αναμνηστικές φωτογραφίες
επικρατεί στο γνωστό σημείο με την καμπάνα, τη σημαία και την πινακίδα με το
υψόμετρο. Άλλοι βγάζουν σέλφι με τη δύση του ηλίου. Φωνάζουμε να μαζευτούμε για την ομαδική
φωτογράφηση, όσο υπάρχει φως ακόμα, μα που να μας ακούσουν! Τελικά απλώνουμε τις σημαίες μας για μια αναμνηστική
φωτογραφία υπό την καθοδήγηση του Προέδρου του ΕΟΣ Ηρακλείου, Δημήτρη Σφυράκη,
που θα μας προτρέψει μετά να πιαστούμε χέρι-χέρι
γύρω απ’ το μικρό εκκλησάκι κάνοντας ενός λεπτού σιγή προς τιμήν του μέλους
του συλλόγου, Χριστόφορου Χρηστάκη, που χάθηκε τόσο νέος, πριν ένα χρόνο
περίπου, κατά τη διάρκεια διερευνητικής πεζοπορίας στο κουρταλιώτικο φαράγγι.
Συγκινητικές στιγμές, που κατέγραψε μοναδικά
το drone του Γιώργου
από ψηλά!
Με το drone του Γιώργου του Κοκκίνη είχαμε την τύχη να δούμε απίστευτες εικόνες κι από ψηλά!!!
Πριν το ηλιοβασίλεμα πιαστήκαμε χέρι - χέρι γύρω από την εκκλησία για ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Χριστόφορου Χρηστάκη που σκοτώθηκε έναν χρόνο περίπου πριν σε διερευνητική πεζοπορία.
Στη συνέχεια θα παραταχθούμε οι
περισσότεροι στη δυτική πλευρά της κορυφής για να δούμε τον ήλιο να χάνεται πίσω απ’ τα Λευκά Όρη απλώνοντας τα μαγευτικά
χρώματα της δύσης στον ορίζοντα. Και μετά θα μαζευτούμε στην απάνεμη νότια πλευρά, μπροστά απ’ το εκκλησάκι σε παρεάκια να
μοιραστούμε τη ρακή και τα «βρισκούμενα» περιμένοντας το ολόγιομο φεγγάρι απ’ τα ανατολικά,
που δεν θα αργήσει να μας κάνει το χατίρι. Μετά θα αποχαιρετήσουμε όσους
μείνουν για να κοιμηθούν μέσα στα γερά παλιά χτίσματα αναμένοντας τη ανατολή
και τους Μοιριανούς που θα ροβολήσουν πάλι στα νότια. Οι υπόλοιποι θα πάρουμε τον ίδιο δρόμο πίσω με τη
συνοδεία του φεγγαριού!
Όμορφα χρώματα της δύσης του ηλίου που κρύβεται πίσω απ' τα Λευκά Όρη
Οι φωτογράφοι μας επιδίδονται σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι σκιών!
Περιμένοντας την ανατολή του ολόγιομου φεγγαριού. Άρχισε να πέφτει ψύχρα!
Να το! Πετιέται από την άλλη πλευρά!
Κατάβαση με την Πανσέληνο
Αυτές οι εικόνες της επιστροφής με τα
τους φακούς να φωτίζουν, σαν κομπολόι με αστραφτερές χάντρες, τη σκοτεινή νύχτα
δεν περιγράφονται. Πρέπει απλά να τις ζήσει κανείς. Όπως και τα χρώματα του
ηλιοβασιλέματος, την προσμονή του φεγγαριού, τη θάλασσα από κορφές, όλη την
Κρήτη να ξεδιπλώνεται στα πόδια σου. Αλλά και την κούραση της ανηφόρας, τα
γλιστρήματα της κατηφοριάς, τα αστειάκια και τα πειράγματα, την παρέα και την
ομάδα. Όλα αυτά που μόνο όποιος βγει στο βουνό καταλαβαίνει! Κι ας μας λένε
τρελούς, που αφήνουμε τα πανηγύρια, τις πολυσύχναστες πλαζ, τα πάρτι του
καλοκαιριού. Ξέρουμε εμείς πως γεμίζει η ψυχή εκεί ψηλά, με πόση δυσκολία
χωριζόμαστε κάθε φορά και πόσο ανυπομονούμε να ξαναβρεθούμε πάλι. Έτσι και τώρα
μ’ αυτές τις σκέψεις γυρνάμε πίσω στην πολύβουη παράκτια ζώνη νοσταλγώντας ήδη
το βουνό!
Το εκκλησάκι το βράδυ, λίγο πριν την αναχώρηση!
Κατηφορίζοντας από την κορυφή με τους φακούς αναμμένους!
Με το φεγγάρι πότε να φαίνεται, πότε να κρύβεται!
Κάτω στην παράκτια ζώνη η τουριστική Κρήτη έχει ήδη φορέσει τα βραδινά της
Παρέες παρέες με τα αστειάκια μας, μια πεζοπορία που όλοι θα θυμόμαστε για καιρό!!!
Τα στατιστικά της πεζοπορίας για
όποιον ενδιαφέρεται: 9 χλμ και 900
υψομετρική περίπου, τουτέστιν 3 ώρες
ανηφόρας και 2 κατηφόρας για έναν μέτριο ρυθμό, πορεία πάντα δύσκολη ακόμα και για έμπειρους ορειβάτες λόγω της απότομης κλίσης, που χρειάζεται σωστή
διαχείριση, για να μην κλατάρεις κι απογοητευτείς ειδικά στην αρχή. Γι’ αυτό αφιερώνω το άρθρο αυτό στα παιδιά της
ομάδας μας, που για πρώτη φορά ανέβηκαν στον Ψηλορείτη, επειδή σαν την
πρώτη φορά δεν έχει κι επειδή χαιρόμαστε κι εμείς μαζί τους: τον Γιώργο και τον
Βασίλη, τους Μανώληδες (θείο κι ανιψιό) και τη Ρίτα, τη Μαρία και τον Μιχάλη, τον Τάσο
και τον Γιώργο, τον Νίκο και τη Βάγια, τη Γεωργία. Το πιάσιμο στους μυς τις επόμενες μέρες θα τους θυμίζει το
κατόρθωμα τους. Κι όταν οι άλλοι ..οι κοινοί θνητοί θα ρωτάνε «Ωχ! Τι έπαθες;»
θα απαντάνε με περηφάνια που δεν θα κρύβεται «Τίποτα μωρέ, να ανέβηκα τον
Ψηλορείτη!».
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ, ΠΑΙΔΙΑ!!!
Η ομάδα του Ορειβατικού Αγίου Νικολάου (τουλάχιστον όσοι μαζεύτηκαν) στην κορυφή με τα όμορφα χρώματα της δύσης, να ταιριάζουν με τα μπλουζάκια μας!!! Πολλά μέλη μας ανέβηκαν για πρώτη φορά στην κορφή το βράδυ αυτό!
Και το παπί μας στην κορυφή!
Ο Αρχηγός της αποστολής και Πρόεδρος του Συλλόγου, Παναγιώτης Ευδαίμων (οδήγησε και το βανάκι μας τόσες ώρες και τον ευχαριστούμε) στην καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία!
No comments:
Post a Comment