Στα φαράγγια του Πάνω Μεραμπέλλου (Κουρούκουλου και Σκινιά) περπάτησαν 32 φίλοι και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 24 Νοεμβρίου.
Ξεχωριστό από κάθε άποψη το Πάνω Μεραμπέλλο και τα περίφημα, μικρά αλλά ξεχωριστής ομορφιάς φαράγγια του. Εκτός του πιο γνωστό φαράγγι της Φινοκαλιάς ή Σκοτεινής, υπάρχουν και 4-5 ακόμη στην περιοχή. Αυτή την Κυριακή προγραμματίσαμε να διασχίσουμε (για πρώτη φορά) το φαράγγι του Κουρούκουλου και να επιστρέψουμε στην αφετηρία από το γνωστό μας φαράγγι του Σκινιά. Μοιραστήκαμε μια όμορφη κυκλική πεζοπορία ανάμεσα σε ξεχασμένα χωριά, εντυπωσιακά φαράγγια που καταλήγουν σε υπέροχες παραλίες και απολαύσαμε την καταπληκτική θέα προς τη βόρεια ακτογραμμή της Κρήτης.
Ξεκινήσαμε με υπέροχο καιρό στις 8:45 από το μικρό χωριουδάκι του Αγαλιανού, (μετά το Σκινιά και πριν το Πατσόπουλο), ένα σχεδόν ερειπωμένο οικισμό, που πριν από μερικές δεκαετίες έσφυζε από ζωή. Στις "Ηνωμένες Πολιτείες του Μεραμπέλλου", όπως αποκαλούν οι ντόπιοι τα πολυάριθμα χωριά του Πάνω Μεραμπέλλου, μέχρι τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο κατοικούσαν και βιοπορίζονταν πολλές αγροτοκτηνοτροφικές οικογένειες. Η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και οι δύσκολες συνθήκες επιβίωσης ανάγκασαν πολλούς (κυρίως νέους) να μεταναστεύσουν. Σήμερα τα περισσότερα χωριά έχουν ελάχιστους μόνιμους κατοίκους (συνήθως ηλικιωμένους), με εξαίρεση κάποια χωριά που λόγω εξαιρετικής θέσης ή γειτνίασης με την κοσμοπολίτικη Ελούντα, έτυχαν τουριστικής αξιοποίησης.
Από χωματόδρομο και παλιό μονοπάτι κατευθυνθήκαμε προς το φαράγγι με τα πολλά "ου" στο όνομα, το φαράγγι του Κουρούκουλου, ένα άγνωστο μας φαράγγι, με τραχύ, άγριο τοπίο και απότομα, βραχώδη, πρανή. Φτάσαμε στην είσοδο με λίγη ταλαιπωρία, αφού τόσο τα σύρματα των βοσκών αλλά και η μη συχνή διέλευση ανθρώπων από τα μονοπάτια, έχουν σαν αποτέλεσμα να 'κλείνουν' τα περάσματα. Η καταπράσινη ορεινή φύση, με τη βλάστηση να οργιάζει μετά τις τελευταίες έντονες βροχοπτώσεις, μας αποζημιώνει για την απρόσμενη καθυστέρηση.
Μετά από περίπου μισή ώρα, φτάνουμε στο φαράγγι, που ξεκινά από το Αγαλιανό και καταλήγει στη θάλασσα, μεταφέροντας τα νερά της βροχής από την περιοχή του Καρυδίου. Το διαρρέει σε όλο του το μήκος το ρέμα Λαγκός και η κοίτη του, στρωμένη με μεγάλες ποταμόπετρες, είναι βατή για πεζοπορία.
Βαδίζουμε στην κοίτη, στρωμένη με αμέτρητες μικρές και μεγαλύτερες πέτρες, ενώ τριγύρω μας μοσχοβολούν αμέτρητες φασκομηλιές και ρίγανη. Όσο προχωρούμε τα πλαϊνά τοιχώματα κλείνουν και ψηλώνουν, ενώ εντυπωσιάζουν με τις αλλεπάλληλες στρώσεις από διαφορετικά πετρώματα. Υπάρχουν και αρκετές βαθιές σπηλιές με σκοτεινά "στόμια", που σε αλλοτινούς καιρούς τις χρησιμοποιούσαν για να μαντρώνουν τα αιγοπρόβατα.
Μετά από πορεία λιγότερο από μια ώρα μας περιμένει και μια έκπληξη: ένα σκουριασμένο αυτοκίνητο βρίσκεται παρατημένο μέσα στο φαράγγι! ΄Αγνωστο πως και από πότε, το "όχημα" μας προκαλεί να σταθούμε για την συνηθισμένη ομαδική φωτογραφία.
Μετά από πορεία 1,5 περίπου ώρας φτάσαμε στην έξοδο του φαραγγιού στη θάλασσα, όπου σχηματίζεται η βοτσαλωτή παραλία Κουρούκουλου, με μαγευτικό βυθό, ιδανική για καταδύσεις.
Κάναμε το πρώτο μας
διάλειμμα δίπλα στο κύμα και στη συνέχεια από παλιό μονοπάτι κατευθυνθήκαμε ανατολικά. Ανηφορίσαμε ανάμεσα από θυμάρια και άλλους αρωματικούς θάμνους προς την κορυφή, που χωρίζει τα δυο γειτονικά φαράγγια. Απολαύσαμε την μαγευτική θέα και την εικόνα των φαραγγιών, που από ψηλά μοιάζουν σαν βαθιές μαχαιριές πάνω στην άγονη γη. Καταπληκτική και η θέα προς την ακτή με τα δαντελωτά ακρογιάλια, το άδεντρο, σκουρόχρωμο τοπίο και την γαλάζια ανοιχτή θάλασσα του
Κρητικού πελάγους να συνθέτουν εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς.
Μετά από 20λεπτη κατάβαση, βρεθήκαμε στη μικρή βοτσαλωτή παραλία του Αυλακιού, από τις πιο όμορφες παραλίες της περιοχής. Αποτελεί στην ουσία απόληξη του ομώνυμου φαραγγιού, είναι στρωμένη με άσπρα βότσαλα και έχει καταγάλανα διαυγή νερά.
Κάναμε το απαραίτητο διάλειμμα, χωρίς να καταφέρουμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να βουτήξουμε τα πόδια μας στο δροσερό νερό. Στη συνέχεια μπήκαμε στο φαράγγι για την επιστροφή στην αφετηρία.
Το φαράγγι "Στ' Αυλάκι" ή "Σκινιά" ή "Μαυρογιάννη", ξεκινάει από το χωριό Σκινιάς και καταλήγει μετά από φιδογυριστή διαδρομή στην παραλία στα Βλυχάδια. Το ρέμα του μεταφέρει τα νερά από την περιοχή της Μονής Αρετίου και είναι γενικά ξηρό με χαμηλή βλάστηση, ενώ η πορεία μέσα σε αυτό γίνεται σε βραχώδες έδαφος.
Οι φασκομηλιές και ρίγανη μοσχομυρίζουν, ενώ οι συκιές και οι φουντωτοί σκίνοι, που κλείνουν τη κοίτη, δεν στάθηκαν εμπόδιο στη διέλευση μας αν και χρειάστηκε να αναρριχηθούμε στα κάθετα βράχια, στο σημείο που σχηματίζονται τον χειμώνα 2-3 μικροί καταρράκτες.
Επιστρέψαμε στην αφετηρία μετά από 5,5 περίπου ώρες, έχοντας διανύσει 10,5χλμ. Με περισσότερα από δέκα χιλιάδες βήματα στην περιοχή του Πάνω Μεραμπέλλου, ανακαλύψαμε και αυτή την Κυριακή κρυμμένες ομορφιές του τόπου μας.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Γιώργος Ανδρουλάκης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΧΑΡΤΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Karma Brown
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Γιώργος Ανδρουλάκης, Ελένη Λάμπρου
Ξεκινήσαμε με υπέροχο καιρό στις 8:45 από το μικρό χωριουδάκι του Αγαλιανού, (μετά το Σκινιά και πριν το Πατσόπουλο), ένα σχεδόν ερειπωμένο οικισμό, που πριν από μερικές δεκαετίες έσφυζε από ζωή. Στις "Ηνωμένες Πολιτείες του Μεραμπέλλου", όπως αποκαλούν οι ντόπιοι τα πολυάριθμα χωριά του Πάνω Μεραμπέλλου, μέχρι τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο κατοικούσαν και βιοπορίζονταν πολλές αγροτοκτηνοτροφικές οικογένειες. Η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και οι δύσκολες συνθήκες επιβίωσης ανάγκασαν πολλούς (κυρίως νέους) να μεταναστεύσουν. Σήμερα τα περισσότερα χωριά έχουν ελάχιστους μόνιμους κατοίκους (συνήθως ηλικιωμένους), με εξαίρεση κάποια χωριά που λόγω εξαιρετικής θέσης ή γειτνίασης με την κοσμοπολίτικη Ελούντα, έτυχαν τουριστικής αξιοποίησης.
Από χωματόδρομο και παλιό μονοπάτι κατευθυνθήκαμε προς το φαράγγι με τα πολλά "ου" στο όνομα, το φαράγγι του Κουρούκουλου, ένα άγνωστο μας φαράγγι, με τραχύ, άγριο τοπίο και απότομα, βραχώδη, πρανή. Φτάσαμε στην είσοδο με λίγη ταλαιπωρία, αφού τόσο τα σύρματα των βοσκών αλλά και η μη συχνή διέλευση ανθρώπων από τα μονοπάτια, έχουν σαν αποτέλεσμα να 'κλείνουν' τα περάσματα. Η καταπράσινη ορεινή φύση, με τη βλάστηση να οργιάζει μετά τις τελευταίες έντονες βροχοπτώσεις, μας αποζημιώνει για την απρόσμενη καθυστέρηση.
Μετά από περίπου μισή ώρα, φτάνουμε στο φαράγγι, που ξεκινά από το Αγαλιανό και καταλήγει στη θάλασσα, μεταφέροντας τα νερά της βροχής από την περιοχή του Καρυδίου. Το διαρρέει σε όλο του το μήκος το ρέμα Λαγκός και η κοίτη του, στρωμένη με μεγάλες ποταμόπετρες, είναι βατή για πεζοπορία.
Βαδίζουμε στην κοίτη, στρωμένη με αμέτρητες μικρές και μεγαλύτερες πέτρες, ενώ τριγύρω μας μοσχοβολούν αμέτρητες φασκομηλιές και ρίγανη. Όσο προχωρούμε τα πλαϊνά τοιχώματα κλείνουν και ψηλώνουν, ενώ εντυπωσιάζουν με τις αλλεπάλληλες στρώσεις από διαφορετικά πετρώματα. Υπάρχουν και αρκετές βαθιές σπηλιές με σκοτεινά "στόμια", που σε αλλοτινούς καιρούς τις χρησιμοποιούσαν για να μαντρώνουν τα αιγοπρόβατα.
Μετά από πορεία λιγότερο από μια ώρα μας περιμένει και μια έκπληξη: ένα σκουριασμένο αυτοκίνητο βρίσκεται παρατημένο μέσα στο φαράγγι! ΄Αγνωστο πως και από πότε, το "όχημα" μας προκαλεί να σταθούμε για την συνηθισμένη ομαδική φωτογραφία.
Μετά από πορεία 1,5 περίπου ώρας φτάσαμε στην έξοδο του φαραγγιού στη θάλασσα, όπου σχηματίζεται η βοτσαλωτή παραλία Κουρούκουλου, με μαγευτικό βυθό, ιδανική για καταδύσεις.
 |
| ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΟΥΡΟΥΚΟΥΛΟΥ |
Μετά από 20λεπτη κατάβαση, βρεθήκαμε στη μικρή βοτσαλωτή παραλία του Αυλακιού, από τις πιο όμορφες παραλίες της περιοχής. Αποτελεί στην ουσία απόληξη του ομώνυμου φαραγγιού, είναι στρωμένη με άσπρα βότσαλα και έχει καταγάλανα διαυγή νερά.
 |
| ΠΑΡΑΛΙΑ ΣΤ' ΑΥΛΑΚΙ |
Κάναμε το απαραίτητο διάλειμμα, χωρίς να καταφέρουμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να βουτήξουμε τα πόδια μας στο δροσερό νερό. Στη συνέχεια μπήκαμε στο φαράγγι για την επιστροφή στην αφετηρία.
Το φαράγγι "Στ' Αυλάκι" ή "Σκινιά" ή "Μαυρογιάννη", ξεκινάει από το χωριό Σκινιάς και καταλήγει μετά από φιδογυριστή διαδρομή στην παραλία στα Βλυχάδια. Το ρέμα του μεταφέρει τα νερά από την περιοχή της Μονής Αρετίου και είναι γενικά ξηρό με χαμηλή βλάστηση, ενώ η πορεία μέσα σε αυτό γίνεται σε βραχώδες έδαφος.
Οι φασκομηλιές και ρίγανη μοσχομυρίζουν, ενώ οι συκιές και οι φουντωτοί σκίνοι, που κλείνουν τη κοίτη, δεν στάθηκαν εμπόδιο στη διέλευση μας αν και χρειάστηκε να αναρριχηθούμε στα κάθετα βράχια, στο σημείο που σχηματίζονται τον χειμώνα 2-3 μικροί καταρράκτες.
Επιστρέψαμε στην αφετηρία μετά από 5,5 περίπου ώρες, έχοντας διανύσει 10,5χλμ. Με περισσότερα από δέκα χιλιάδες βήματα στην περιοχή του Πάνω Μεραμπέλλου, ανακαλύψαμε και αυτή την Κυριακή κρυμμένες ομορφιές του τόπου μας.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Γιώργος Ανδρουλάκης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΧΑΡΤΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Karma Brown
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Γιώργος Ανδρουλάκης, Ελένη Λάμπρου
No comments:
Post a Comment