Την κορυφή του όρους Σελένα επιχειρήσαμε να ανέβουμε την Κυριακή 6 Μάρτη μια ομάδα 21 πεζοπόρων, αποτελούμενη από μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και του Φυσιολατρικού Ορειβατικού Συλλόγου Σητείας, που προτίμησαν την πάντα επίπονη και κοπιαστική ανάβαση από το ξεφάντωμα και την καρναβαλική διάθεση των ημερών.
Η Δίκτη ή Λασιθιώτικα Όρη εκτείνεται στα ανατολικά του νησιού και η ονομασία της πιθανώς προέρχεται από τη μυθολογία και σημαίνει το μέρος γέννησης του Δία. Ο ορεινός όγκος της Σελένα είναι το φυσικό σύνορο ανάμεσα στην επαρχία Μεραμπέλου και το οροπέδιο Λασιθίου. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του, στα 1556μ και από την κορυφή, μια μέρα με καλή ορατότητα, διακρίνεται η βόρεια πλευρά της Κρήτης από το Ηράκλειο μέχρι το Σίσι, τα απέναντι επιβλητικά βουνά της Δίκτης, το οροπέδιο Λασιθίου, η Θρυπτή, ο Ψηλορείτης, ακόμα και η Σαντορίνη. Το όνομά πιθανότατα οφείλεται στη Σελήνη, τη δωρική Σελάνα. Υπήρξε λημέρι ανταρτών σε όλες τις ιστορικές, ταραγμένες περιόδους της Κρήτης. Τον Β΄Π.Π ήταν θέατρο σκληρών μαχών, καθώς με την κατάληψη της ελέγχεται η μισή βόρεια Κρήτη. Στην κορυφή υπάρχουν ακόμη υπολείμματα από τα ορύγματα, τις εγκαταστάσεις και τα πολυβολεία που είχαν εγκαταστήσει οι Γερμανοί. Οι πλαγιές της Σελένα είναι άδενδρες, γεμάτες λευκόγκριζους βράχους και το χειμώνα συχνά σκεπάζονται από χιόνι.
Επιλέξαμε την προσέγγιση στο σημείο αφετηρίας από
τον οδικό άξονα Μαλλίων - Οροπεδίου Λασιθίου διασχίζοντας το
μουλιασμένο, από τις νεροποντές και το λιώσιμο του χιονιού, οροπέδιο και
κατηφορίζοντας στη συνέχεια ως τη θέση Ζάρωμα κοντά στους Μέσα Ποτάμους. Από
εδώ βλέπουμε τον ορεινό γυμνό και βραχώδη όγκο της Σελένας. Τον περιμέναμε πιο
χιονισμένο μετά την πρόσφατη κακοκαιρία, αλλά δε μας κάνει τη χάρη. «Σαν
ξεσκονισμένος κουραμπιές», σχολιάζει ο Χρήστος!
Εδώ αφήνουμε τ’ αυτοκίνητα κι ανηφορίζουμε από
αγροτικό δρόμο με συνεχείς στροφές. Εντύπωση μας κάνουν τα πολλά ρυάκια και
ποταμάκια, που έχουν σχηματιστεί απ’ τις βροχές, πάνω και δίπλα απ’ το δρόμο.
Ζοριζόμαστε να κρατήσουμε τις αρβύλες μας στεγνές. Ο καιρός είναι ιδανικός με
ηλιοφάνεια, ανοιξιάτικος. Μόνο που το τοπίο εδώ δεν έχει ‘ξυπνήσει’ ακόμα από
τη χειμέρια νάρκη: τα δέντρα είναι γυμνά από φύλλα κι η βλάστηση ελάχιστη λόγω
των χιονοπτώσεων ή της υπερβόσκησης.
Σε λίγο φτάνουμε στο ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα –σήμα κατατεθέν της περιοχής. Εδώ κάνουμε την πρώτη στάση και την πρώτη ομαδική φωτογράφηση της ημέρας. Η δεύτερη θα είναι στην κορυφή! Συνεχίζουμε ανηφορικά ως το διάσελο και στη συνέχεια δεξιά από πολύ καλά διατηρημένο μονοπάτι. Μαθαίνουμε απ’ τους πιο ψαγμένους της παρέας ότι φτιάχτηκε από κατοίκους της περιοχής κατά παραγγελία των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής για τη μεταφορά εξοπλισμού στην κορυφή. Όσο ανηφορίζουμε στο πετρώδες αυτό τοπίο, περπατάμε στην άκρη της ράχης που ‘κόβεται’ από απότομο γκρεμό στις παρυφές του οποίου σχηματίζονται κάτασπρες μεγάλες ‘χιονούρες’ ως τη ρίζα του. Η επιθυμία να έρθουμε σε επαφή με το χιόνι είναι έντονη πλην το άγρυπνο μάτι του αρχηγού είναι αποτρεπτικό: «Αν τσουρλήξεις από δω…»!!
Όμως όσο πλησιάζουμε στην κορφή οι ‘χιονούρες’
γίνονται πιο πολλές, πιο πυκνές και πιο βατές. Όμως κι αυτές κρύβουν εκπλήξεις,
όπως σπηλιές κάτω απ’ το χιόνι, για φαντασμαγορικές φωτογραφίες, αλλά
δημιουργούν και παγίδες, καθώς κάποιες υποχωρούν στο πάτημα μας! Έτσι ξαφνικά
βλέπεις τον σύντροφο ορειβάτη μπροστά σου να …εξαφανίζεται μες στο χιόνι,
ευτυχώς χωρίς δυσάρεστες συνέπειες, το βάθος τους δεν είναι μεγάλο.
Όταν φτάνουμε στην κορυφή (1556μ) βλέπουμε το πολυβολείο, που είχαν φτιάξει οι Γερμανοί. Εδώ είχαν εγκαταστήσει και ασύρματο. Σε κάποιες πλάκες φαίνονται ακόμα σκαλισμένοι οι αγκυλωτοί σταυροί. Ίσα που προλαβαίνουμε να θαυμάσουμε τη θέα από το Ηράκλειο ως τον Ψηλορείτη, το οροπέδιο Λασιθίου και το μικρότερο του Νίσημου, τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης κατάλευκες, όλη τη βόρεια πλευρά της Κρήτης με το κρητικό πέλαγος. Σε λίγο μας πιάνει ομίχλη, πέφτει η θερμοκρασία, βάζουμε σκουφιά, μπουφάν, γάντια κι αρχίζουμε την κατηφόρα ακολουθώντας την ίδια διαδρομή. Τα δελτία μιλάνε γι’ αλλαγή του καιρού από το μεσημέρι. Ποζάρουμε και για την δεύτερη ομαδική φωτογραφία, κρατώντας πανό με την θέση του Συλλόγου για τα αιολικά πάρκα "΄Οχι οπουδήποτε - όχι οτιδήποτε".
Ευτυχώς πιο χαμηλά ο καιρός μας κάνει τη χάρη και ανοίγει, για να θαυμάσουμε απερίσπαστοι το καταπράσινο οροπέδιο στεφανωμένο από τις λευκές κορυφές του Σπαθιού και του Λάζαρου, «τύφλα να ‘χει η Ελβετία»!
Στην θέση Ζάρωμα θα κάνουμε μια μικρή αλλαγή πορείας, για να δούμε τα κτίσματα που φαίνονται να είναι στην απέναντι κορφή, στάνες λένε μερικοί. Κι όμως όχι! Μύλοι! Μερικοί σε αρκετά καλή κατάσταση κι άλλοι δηλώνοντας την παρουσία τους με σωρούς από πέτρες και στις δυο μεριές του διάσελου. Ένα μικρό αιολικό πάρκο ήταν κάποτε εδώ εκμεταλλευόμενο την ένταση του ανέμου, που δημιουργούσε η δίοδος ανάμεσα στις δύο ράχες! Ακόμα και σήμερα σε μια ήπια μέρα, εδώ ‘φυσολογά’!
Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής στην αφετηρία και στ’ αυτοκίνητά μας. Συνολικά διανύσαμε 10 χλμ σε 4 και κάτι ώρες και με υψομετρική διαφορά γύρω στα 600μ. και μπορούμε να ‘πέσουμε’ στο αποκριάτικο εορταστικό τραπέζι με …λιγότερες τύψεις. Ευχαριστούμε τον αρχηγό, Θανάση Κολοτούρο, και τα παιδιά από τον Φ.ΟΡ.Σ.Σ., που μας τίμησαν με την παρουσία τους.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Θανάσης Κολοτούρος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Θανάσης Κολοτούρος
ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Ελένη Λάμπρου
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
