Ευλογημένοι
αισθάνθηκαν σίγουρα οι 19 πεζοπόροι του Ορειβατικού
Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023 στην εξόρμηση του
Συλλόγου στην περιοχή του οροπεδίου
Ομαλού Βιάννου. Κι ο λόγος ήταν πάλι ο καιρός, που αναμενόταν βροχερός,
αλλά ήταν τελικά τόσο όσο για να απολαύσουμε εξαίρετες εικόνες σε μια ιδιαίτερη
φύση. Κι ας εξηγηθούμε:
Χαμογελαστά πρόσωπα παρά το σφυροκόπημα του αέρα και της βροχής, στον μοναδικό Ομαλό της Βιάννου
Πρωί
–πρωί ξεκινάμε από Άγιο Νικόλαο με minibus. Ίσα- ίσα που χωράμε. Ακύρωση καμία, αν κι έβρεχε όλη νύχτα
κι οι προβλέψεις ακουγόταν δυσοίωνες. Μετά από 1,5 ώρα οδήγησης στον νότιο
οδικό άξονα και στη συνέχεια σε στενό επαρχιακό δρόμο, φτάνουμεστο σημείο εκκίνησης τον αρχαιολογικό χώρο του ιερού του Ερμή και της Αφροδίτης
σφηνωμένο στις πλαγιές της νότιας Δίκτης στα 1.100 περίπου μέτρα υψόμετρο. Μια καινούρια πόρτα με λουκέτο
έχει προστεθεί από την τελευταία φορά, όμως ένα μικρό άνοιγμα δίπλα στη θύρα
επιτρέπει την είσοδο στους περίεργους της ομάδας. Υπάρχουν μαρτυρίες συνεχούς άσκησης
λατρείας εδώ από τα υστερομινωικά ως τα παλαιοχριστιανικά χρόνια. Και δεν είναι
τυχαίο, καθώς πηγή νερού αναβλύζει
ως σήμερα μέσα απ’ την ‘καρδιά’ του ιερού χώρου. Οι παλιοί άνθρωποι ανά τους
αιώνες εκτιμούσαν πάντα το νερό ως ευλογία Θεού. Μόνο σήμερα το σπαταλάμε
άσκοπα!
Έναρξη από το ιερό του Ερμή και της Αφροδίτης
Φωλιασμένο στα 1100 μέτρα στις νότιες πλαγιές της Δίκτης
Περιτριγυρισμένο από δάσος. Με συνεχή κατοίκηση από τα μινωικά ως τα παλαιοχριστιανικά χρόνια!
Γρήγορα
αναγκαζόμαστε να φύγουμε, καθώς οι βιαστικοί φωνάζουν να συντομεύουμε.
Χωνόμαστε λοιπόν μέσα στο πευκόδασος, που μας περιβάλλει. Η πορεία μέσα στο
δάσος σε συνδυασμό με την απρόσμενη ηλιοφάνεια και τον γαλανό ουρανό, είναι μια
οπτασία κι οι μυρωδιές, που αναδίδουν τα δέντρα, αναζωογονητικές. Με συνδυασμό
χωματόδρομου, μονοπατιών κι ελεύθερης ανάβασης φτάνουμε στο περίφημο οροπέδιο, γνωστό και ως ‘Μικρός Ομαλός’ -για να διακρίνεται από
το άλλο της δυτικής Κρήτης-.
Αρχικά
περπατάμε ανάμεσα σε κατσοπρίνια, κρητικούς ασφενδάμους και μαύρους, φορτωμένους
με βρύα αχλάδουλες (αγκούσακες), που μοιάζουν στοιχειωμένοι («Αν περάσεις από
δω βράδυ, θα σκιαχτείς», λέει ο Μιχάλης δίπλα μου, «Δεν περνά κανείς βράδυ από
δω, μη σκας», τον καθησυχάζω). Δεξιά μας υψώνονται καθηλωτικές οι πλαγιές της
Δίκτης, από δω ανεβαίνουμε εξάλλου το καλοκαίρι, για να πάμε στον εσπερινό
στην κορφή του Αφέντη, της δεύτερης ψηλότερης κορφής.
Όσο
προχωράμε βλέπουμε ίσια μπροστά βαριά σύννεφα να πλησιάζουν. Είναι δεδομένο πια
ότι θα βραχούμε. Δεν μας νοιάζει, είμαστε προετοιμασμένοι. Ο βροχερός καιρός μάς
προσφέρει ένα αναπάντεχο δώρο: ένα θεόρατο λαμπερό ουράνιο τόξο με όλη την
καμπύλη του, σαν μια χρωματιστή αστροπύλη, που σου δίνει την εντύπωση ότι σε
λίγο θα περάσεις ..σε άλλη διάσταση.
Πορεία προς το οροπέδιο μέσα από δάσος με πεύκα και πρίνα
Στην ΒΑ πλευρά του οροπεδίου μας περιμένει ΄ένα λαμπρό ουράνιο τόξο
Πίσω του η μπόρα καραδοκεί
Μοναχικός κατάμαυρος αγκούσακας (αχλάδουλας)
Κρητικοί ασφενδάμοι στολίζουν το τοπίο
Κρητικοί ασφενδάμοι σε όλα τα χρώματα (acer sempervirens). Απ' το ξύλο τους διαβάζουμε γίνονται και κρητικές λύρες!
Φτάνουμε
στο δεύτερο μισό του οροπεδίου ταυτόχρονα με τις πρώτες ριπές νερού
εναλλασσόμενου με δυνατό κρύο αέρα. Το τοπίο είναι εξωπραγματικό. Είναι εδώ το
μέρος, όπου την άνοιξη, όταν λιώνουν τα χιόνια, μαζεύεται το νερό και φτιάχνει
μια λίμνη με πλήθος μικροσκοπικά λουλουδάκια τριγύρω. Τώρα μοιάζει με μια
μεγάλη έρημη κοιλάδα χωρίς δέντρα και θάμνους, μόνο με κάποιες συστάδες ξεραμένων
κόκκινων βούρλων πάνω στην κιτρινωπή ξεραμένη λάσπη. Κάπου εδώ
διακρίνουμε το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος με την πετρόκτιστη πηγή του στην
δυτική άκρη. Βαδίζουμε γρήγορα προς εκεί, καθώς σφυροκοπά ο αέρας και ξυρίζει η
βροχή. Ευτυχώς είναι ανοικτό και γίνεται το καταφύγιο μας για λίγη ώρα, για να
ανοίξουμε ένα ταπεράκι με καλούδια και να πιούμε μια ρακή, ώσπου να περάσει η
μπόρα.
Το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων και της Αγίας Ευφημίας στη ΝΔ πλευρά του οροπεδίου
Εντυπωσιακά χρώματα στον κάμπο
Η
μπόρα ούτε περνά, αλλά ούτε και δυναμώνει, βάζουμε τις νιτσεράδες μας και
βγαίνουμε έξω, καθώς ο ναός μπροστά στην είσοδό του κόβει κάπως τον αέρα. Εδώ
θα πάρουμε την ομαδική μας φωτογραφία. Κι έπειτα θα αρχίσουμε πάλι την πορεία μέσα στη βροχή, που μας
χαρίζει απίστευτες στιγμές, καθώς λαμπυρίζουν κάτω απ’ τα πόδια μας η βρεγμένη
γη, οι ξεραμένες αγκάθες και τα πεσμένα κίτρινα και κόκκινα φύλλα των ασφενδάμων.
Μανιτάρια ξετρυπώνουν εδώ κι εκεί, ενώ μυρμήγκια καθαρίζουν τις πιο ψηλές –σαν
πυραμίδες- μυρμηγκοφωλιές, που έχω δει. Σταματά κι η βροχή, βγαίνει πάλι ο
ήλιος κι εμείς παίρνουμε το κατηφορικό μονοπάτι ανάμεσα στα πολύχρωμα
φθινοπωρινά δέντρα για την επιστροφή.
Μανιτάρια ξεπηδάνε παντού
Μυρμήγκια 'χτίζουν' αναχώματα
Κρητικοί ασφένδαμοι 'στολίζουν' τη γη με χρώματα
Γυρισμός από πρινόδασος
Μια
μικρή στάση για να θαυμάσουμε τη θέα στο μέρος, που είναι γνωστό ως ‘Κούτελο
του Παραδείσου’ επιβάλλεται. Τα νότια παράλια της Κρήτης και τα μαρτυρικά χωριά
της περιοχής της Βιάννου, που κάηκαν ολοσχερώς και σημαδεύτηκαν απ’ την
εκτέλεση όλων σχεδόν των αντρών της περιοχής από του Γερμανούς κατά τη διάρκεια
της Κατοχής ως αντίποινα για τη θανάτωση Γερμανών στρατιωτών από αντάρτες,
ανοίγονται μπροστά μας: η εγκαταλελειμμένη Άνω Σύμη,ο Πεύκος, ο Αμιράς, η Βιάννος, η Άρβη.
Συνεχίζουμε ακολουθώντας ευδιάκριτο μονοπάτι, μέσα στο δάσος, που μας οδηγεί
στην Κάτω Σύμη. Εδώ θα σταθούμε για φαγητό σε μια απ’ τις πολλές ταβέρνες με το
ωραία παραδοσιακά εδέσματα κάτω απ’ τα δέντρα και δίπλα στις πηγές.
Η θέα στο νότιο κρητικό και τα βασανισμένα χωριά της περιοχής από το 'Κούτελο του Παραδείσου'
Ωραίο το μονοπάτι μέσα από πευκόδασος για Κάτω Σύμη
Πανοραμική ομαδική στον χώρο αναψυχής στο 'Κούτελο του Παραδείσου'
Άλλη
μια απίστευτης ομορφιάς πεζοπορία τελειώνει εδώ. Ευχαριστούμε την αρχηγό μας,
Σοφία Σιδηροπούλου για την άψογη καθοδήγηση, σε μια χορταστική πορεία 16 περίπου
χιλιομέτρων σε 5 ώρες. Καλές γιορτές σε όλους μας!
Άξια η αρχηγός μας, Σοφία Σιδηροπούλου. Ευχαριστούμε πολύ!
